Kino Tańca

Ostatnie spotkanie z serii Kino Tańca pokieruje nas znowu w stronę Polski, poprzez Stany Zjednoczone Ameryki. Spotkanie poświęcimy amerykańskim czarnoskórym choreografom. Po raz kolejny zobaczymy mistrzowskie próby przełożenia tożsamości podróżującej na język ciała. Spotkamy się z kulturą przymusowo oderwaną ze swojej kolebki, która zapuściła świeże, chociaż obolałe korzenie na nowym gruncie i nazwała go swoim, i jak szczepione owocowe drzewo kwitnie różnie, chociaż pojone jednym sokiem. Skąd zatem zwrot do Polski? Odnajdziemy go w duchowości, w zwrocie do siły wyższej – boskiej czy naturalnej – która ma przynieść ukojenie, nadzieję, stabilność w świecie który stabilności odmawia. Pewne jest to co czuję, a więc moje ciało i moją duszę. Ciałem mogę poruszyć, więc dusza też wchodzi w drganie poprzez modlitwę, medytację, uniesienie ku czemuś większemu. „Czyż nie uchronił Pan Daniela..? A jeśli jego, to czemuż nie każdego?” pyta tradycyjny amerykański hymn kościelny. I jak most pytanie to łączy różne kultury.

Zadanie finansowane ze środków Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego w ramach Programu Przestrzenie Sztuki, realizowanego przez Narodowy Instytut Muzyki i Tańca oraz Instytut Teatralny im. Zbigniewa Raszewskiego.