Tańcząc Boską Komedię
“TAŃCZĄC BOSKĄ KOMEDIĘ” w choreografii Elwiry Piorun to spektakl Teatru Tańca ZAWIROWANIA. 
Działający od ponad 15 lat warszawski teatr tworzy przedstawienia, które są regularnie prezentowane w Polsce i za granicą.
Jedno z nich to brawurowa choreografia do Boskiej Komedii Dantego, arcydzieła literatury włoskiej.
Działający od ponad 15 lat warszawski teatr tworzy przedstawienia, które są regularnie prezentowane w Polsce i za granicą.
Jedno z nich to brawurowa choreografia do Boskiej Komedii Dantego, arcydzieła literatury włoskiej.
Jej prezentacja w Teatrze Wielkim – Operze Narodowej łączy się z 45 leciem pracy scenicznej choreografki przedstawienia Elwiry Piorun, która debiutowała na tej scenie w 1978 roku.
Choreografia: Elwira Piorun Dramaturgia: Aleksandra Kostrzewa Występują: Liwia Bargiel, Magdalena Wójcik / Aleksandra Krajewska, Michał Adam Góral, Michał PrzybyłaWspółpraca twórcza: Gieorgij PuchalskiTAŃCZĄC BOSKĄ KOMEDIĘ to ambitna próba zmierzenia się z dziełem Dantego, który wykreował w czternastym wieku swoją wizję świata pozaziemskiego. Była ona na tyle silna, że przetrwała pokolenia i wciąż oddziałuje na współczesność. W przedstawieniu nie chodzi o to, żeby opowiedzieć wszystkie wątki zawarte w poemacie, gdyż to nie jest możliwe w godzinnym spektaklu, ale żeby choć trochę zbliżyć się do niektórych poruszanych w nim tematów. Tak jak „Boska Komedia” opisywała świat średniowiecza z całym jego bogactwem idei i ostrzegała przed moralnym osądem w zaświatach, tak tancerze próbują zastanowić się nad współczesnym światem. Rzecz dzieje się nie w świecie pozaziemskim ani w dawnych czasach, ale tu i teraz. Punktem wyjścia jest refleksja, że przechodząc przez życie można zetknąć się ze swoim Piekłem, Czyśćcem i Niebem.
„Tańcząc Boską Komedię” to bardziej impresja dotykająca poszczególnych tematów niż próba ich dogłębnego pogłębiania. To raczej wyzwanie dla choreografa i tancerzy, żeby spróbować zamienić skomplikowany język poezji Dantego, nasycony rozbuchanymi obrazami plastycznymi na język tańca. Chodzi o to, żeby przedstawić równie sugestywny obraz świata, który można podobnie chłonąć za pomocą wszystkich zmysłów i przy jego pomocy pobudzić refleksję nad współczesnym życiem i jego konsekwencjami. To próba wprowadzenia minimum porządku w świat chaosu i nadmiaru, który nas otacza.
𝙎𝙥𝙚𝙠𝙩𝙖𝙠𝙡 𝙯𝙧𝙚𝙖𝙡𝙞𝙯𝙤𝙬𝙖𝙣𝙤 𝙬 𝙧𝙖𝙢𝙖𝙘𝙝 𝙨𝙩𝙮𝙥𝙚𝙣𝙙𝙞𝙪𝙢 𝙈𝙞𝙣𝙞𝙨𝙩𝙧𝙖 𝙆𝙪𝙡𝙩𝙪𝙧𝙮 𝙞 𝘿𝙯𝙞𝙚𝙙𝙯𝙞𝙘𝙩𝙬𝙖 𝙉𝙖𝙧𝙤𝙙𝙤𝙬𝙚𝙜𝙤
Data i lokalizacja:
Warszawa, Teatr Wielki Opera Narodowa
Teatr Tańca Zawirowania
